Wie ben ik?

In ga in deze post inzoomen op de gewichtstoename tijdens mijn zwangerschap, vooral hoe ik dit beleefd heb.

Normaal?

Ik merkte al snel in de zwangerschap dat ik behoorlijk wat gewicht bijkwam. Ik dacht toen nog dat dit perfect normaal was. Ook de gynaecoloog stelde mij hierin gerust. Toch was dit toen al een frustratie, mijn lichaam veranderde snel en mijn psyche kon niet volgen. Elke keer dat ik op controle ging, was er 3,4,5,..kilo bij. Dit was niet normaal. Ook de gynaecoloog en mijn huisarts zagen dit in, dat dit niet alledaags was.

Hoewel ik wist dat ik de kilo's niet op at, was ik toch overtuigd dat mijn suikertest positief ging zijn. Ik hoopte dat hij positief was , dan had ik tenminste een verklaring. Negatief, iedereen was verbaasd. De gynaecoloog kwam tot de conclusie dat 90% van de gewichtstoename vocht was. Ik kon me daar in vinden want naarmate de zwangerschap vorderde, kreeg ik meer pijn in mijn gewrichten.

Monster

Tegen het einde van mijn zwangerschap was ik een monster. Letterlijk en figuurlijk. Ik zat in een lichaam dat niet van mij was, ik had pijn, ik kon niet meer.Dat maakte dat ik niet bepaald vrolijk was. (Sorry mama, sorry Kevin en al de rest.) Ik keek in de spiegel en zag mezelf niet. Ik voelde me niet als mezelf. Ik hoorde van iedereen "ach, dat is toch niet zo erg, je krijgt er iets moois voor in de plaats." En geloof me, ik zou het zo opnieuw doen maar, hoezo is dit niet zo erg. Ik word mama, mijn leven word overhoop gehaald ( door het beste geschenk aller tijden) en ondertussen ben ik mezelf kwijt. Wat heb ik gehuild....

Op het einde van mijn bevalling was het verdikt 103 kg. Een "kleine" 50 kg bij mijn normale gewicht. Geloof mij, het voelde ook echt alsof er iemand bij onder mijn huid was gekropen en zei " gezellig, ik blijf even plakken!" Na mijn bevalling ging ik op de weegschaal staan 88 kg. Ok, er was al 15 kg af maar wat met de andere 35 kg. Er zat geen baby meer in mijn buik, ik was niet meer zwanger. It was just me, en ik zat nog steeds (logisch) in een lichaam dat niet van mij was. Shit, denk ik bij mezelf, ben ik zo oppervlakkig? Mag ik zo egoïstisch zijn. Ik ben enerzijds nog nooit zo gelukkig geweest, anderzijds heb ik me nog nooit zo slecht in mijn vel gevoeld.

Ik beslis dat ik dat mag. Ik ben buiten mama nog steeds het meisje dat ik altijd ben geweest. Tenminste, ik wil dat meisje terug zijn. Gaandeweg ben ik haar kwijtgeraakt. Volgende keer horen jullie hoe ik stilletjes terug naar haar op zoek ga!

XOXO