Sweat, tears, rainbows and unicorns

Zo, waar was ik gebleven... Waar is die anesthesist! Nadat de verplichte stop van 8u voorbij was konden we verder. Jep, opnieuw die leuke (not!) pilletjes. Plots stond de gynaecoloog in mijn kamer ( dr.Vermeylen, superlieve vrouw). Omdat er een klein beetje vooruitgang was (lees 2 cm) mocht de vroedvrouw binnen 3u eens kijken of ze mijn water konden breken. Oef, eindelijk eens wat anders als die pilletjes! Ondertussen lag/zat/liep ik daar dus rond in mijn balzaal. ( Ik was nog steeds in mijn eigen kamer.) Plots voelde (en hoorde) ik precies een soort van " luchtverplaatsing". Ik had ook meteen het gevoel dat ik moest plassen. Toen ik terugkwam van het toilet, was de vroedvrouw daar. Ze plaatste mij op de bedpan en wilde kijken of ze mijn water kon breken. "Plens" mijn water brak spontaan. Waarschijnlijk was dat ook wat ik vooraf voelde. De vroedvrouw ging terug aan het werk. Daar lag ik dan...voor 1 volle minuut... Om dan tot het besef te komen dat die

Zo, jullie weten al dat mijn zwangerschap geen standaard zwangerschap was. Big news! Mijn bevalling was dat ook niet.... Ik zit hier goed! Als je weet dat de meeste vrouwen op het einde van de zwangerschap er genoeg van hebben, kan je al wel raden hoe ik  er over dacht. Dankzij mijn 50 kg extra wist ik precies hoe een Michelin mannetje zich voelt! ( Ik snap dus trouwens niet waarom die altijd aan het lachen zijn .) Mijn knieën en enkels deden pijn van al dat vocht. Kortom, ik was het beu en was niet bepaald leuk gezelschap(blijkbaar)! Ik kon nog wel enorm genieten van de mama/baby in de buik momentjes....léon blijkbaar ook want hij maakte na 40 weken (17/2) nog geen aanstalte om dat veilige nestje te verlaten! De gynaecoloog wilde wachten met inleiden, aangezien er nog een kans was dat de bevalling spontaan op gang zou komen. Niet dus! Toen meneertje na 41 weken nog steeds niet vanzelf kwam piepen, werd er een afspraak gemaakt OM mij in te leiden. Er werd me al gezegd dat di

Zoals beloofd mijn tweede bericht. Ik wil jullie graag vertellen over mijn zwangerschap. Hoe ik dit beleefd heb een welke veranderingen ik lichamelijk en emotioneel heb doorgemaakt. Pfff...klinkt allemaal heel zwaar he? Ik beloof het luchtig te houden! Jes,zwanger! Mijn zwangerschap was gepland we waren dus superblij toen de zwangerschapstest na de 1 ste maand al positief bleek te zijn ( bleek ook goed te zijn voor het ego van mijn vriend...). Maar als ik heel eerlijk ben was dit zo onverwacht snel, dat ik mij die eerste weken niet meer zo goed kan herinneren. Even "fast forward" dus naar de eerste echo (12 weken). De gynaecoloog wist ons toen al te vertellen dat het een jongetje was. Vanaf dat moment begon voor mij de zwangerschap pas echt, een kleine stoere jongen in mijn buik die mij ooit mama zou noemen! Scary shit! Wat niemand je verteld, is dat zwanger zijn super "scary" is! Maar echt! Bij de minste pijn of een raar gevoel (en die heb je veel) denk

Wie had dat ooit gedacht? Ik, een blog?! De reden dat ik deze blog start is een prachtige gebeurtenis die mijn leven veranderd heeft. Ik ben mama geworden van een geweldige zoon Léon. Nu zal je denken, er zijn al zoveel blogs van moeders voor moeders. Dat klopt maar ik wil het in deze blog vooral ook over mezelf hebben, als mezelf. Ik bedoel daarmee, dat ik door deze blog mezelf en hopelijk ook jullie een houvast wil geven om dat "meisje" in jezelf niet kwijt te raken! Ik was dat "meisje" al even kwijt en probeer haar nu terug te vinden. Een weg die ik graag met jullie deel. Nu heb ik voor een groot deel al verteld waarom ik deze blog start maar ik zal me ook kort even voorstellen (ik weet het, normaal doe je dit eerst ,tja niet alles kan volgens de regels): Mijn naam is Lisa, ik ben geboren op 10 december 1989. Ik kom uit "merret" maar heb met mijn vriend een huis gekocht in Lommel. Ik was vroeger (nog niet zo heel lang geleden) meestal "het gr