Finally! (Part 2)

Zo, waar was ik gebleven...

Waar is die anesthesist!

Nadat de verplichte stop van 8u voorbij was konden we verder. Jep, opnieuw die leuke (not!) pilletjes. Plots stond de gynaecoloog in mijn kamer ( dr.Vermeylen, superlieve vrouw). Omdat er een klein beetje vooruitgang was (lees 2 cm) mocht de vroedvrouw binnen 3u eens kijken of ze mijn water konden breken. Oef, eindelijk eens wat anders als die pilletjes!

Ondertussen lag/zat/liep ik daar dus rond in mijn balzaal. ( Ik was nog steeds in mijn eigen kamer.) Plots voelde (en hoorde) ik precies een soort van " luchtverplaatsing". Ik had ook meteen het gevoel dat ik moest plassen. Toen ik terugkwam van het toilet, was de vroedvrouw daar. Ze plaatste mij op de bedpan en wilde kijken of ze mijn water kon breken. "Plens" mijn water brak spontaan. Waarschijnlijk was dat ook wat ik vooraf voelde.

De vroedvrouw ging terug aan het werk. Daar lag ik dan...voor 1 volle minuut... Om dan tot het besef te komen dat die "6" ( pijnschaal) eigenlijk maar een 2 was ! Holy cow, ik heb een hoge pijngrens maar wat was dit (euhm... Een "20" denk ik)! Drukken op dat belletje (!) om dan heel beleefd te vragen of ik dan nu misschien naar de verloskamer mocht en een  epidurale kon krijgen.

Door de gang naar de verloskamer, die eindeloos ver weg leek. Ik snakte naar die epidurale als een drugsverslaafde! Jes, verloskamer bereikt...om dan te horen dat de anesthesist nog even belet is. En dat was het eerste moment dat ik dacht "omg, ik kan niet meer!". Dat heb ik dan ook 3 kwartier lang constant luidop herhaald, terwijl ik op een bal de weeën probeerde op te vangen. Plots stapte ze door de deur, ik zweer het, in mijn ogen werd ze gehuld in een gouden gloed! Zalig....

François de keersmaecker

Dankzij die zalige epidurale (heel veel respect voor vrouwen die zonder doen!) Kon ik me een beetje "ontspannen"  Ik was zo uitgeput , we waren dan ondertussen ook al maandagavond. Af en toe vielen mijn ogen dicht, ik had nog weinig tijdsbesef. 

Wanneer de vroedvrouw ons vertelt dat ik 10 cm ontsluiting heb doen we beiden een inwendig vreugdedansje. Nu duurt het niet lang meer. De vroedvrouw zegt er wel meteen bij dat ze willen dat hij volledig ingedaald  is omdat ik al zo uitgeput ben. En zo zakte ik weer stilaan weg in een soort roes...Tot ik plots weer eens op de klok kijk 3u, dit blijft maar duren.

Tegen de ochtend krijg ik een pijnlijke druk op mijn schaambeen bij elke wee. Jammer, maar deze soort pijn gaat niet weg met epidurale. Ik trek me op aan het feit dat onze kleine vent het nog supergoed doet en dat dit alles al zo belachelijk lang duurt dat het nu echt wel bijna zo ver zal zijn.

" Je mag bij de volgende wee proberen mee  te persen." Dit klonk als muziek in mijn oren! Ik had al alles moeten ondergaan, dit was het enige waar ik zelf een invloed op had. Alles geven! Na een dik half uur belt de vroedvrouw de gynaecoloog van wacht ( dr. Van ballaer, topkerel) en laat hem weten dat het echt niet lang meer zal duren. 10 minuten later komt de dokter bezweet  en hijgend binnen. "Ik ben snel met de trap gekomen want met de lift haalde ik het misschien niet." Zei hij terwijl de vroedvrouw hem in zijn schort helpt. Ik lachte tussen het persen door! Nog voor de dokter goed een wel voor mij stond, was Léon zijn hoofdje al daar, nog 1 keer persen.....Een allesomvattende liefde overrompeld me....jij kleine man,  maakt alles goed!

Ik hoor op de achtergrond de vroedvrouw bellen "keizersnede is niet meer nodig,OK mag vrijgegeven worden." Oef, daar zijn we aan ontsnapt! Wanneer we even alleen zijn om te genieten van onze schat zegt kevin " Die gynaecoloog, dat is precies François de keersmaecker." Ik lachte, maar had geen enkel idee over wie hij het had!

Voila se, ondertussen is onze Kapoen al 8 weken! Geboren 28/02/2017 om 12.12u.
(Oh ja, François de keersmaecker is de voorzitter van de voetbalbond :-))

Groetjes!